De keuze voor wie je uitnodigt, en wie niet, bepaalt al voor een groot deel het succes van je bijeenkomst. De kracht daarvan zit ‘m vaak in het samenbrengen van mensen met verschillende achtergronden, expertises en rollen.

Zet een beleidsmedewerker, ondernemer, student, ict-er en een marketeer bij elkaar. Laat ze samenwerken aan bijvoorbeeld oplossingen voor een maatschappelijke vraagstuk of de ontwikkeling van een nieuw concept. Elke deelnemer brengt zijn eigen kennis en vaardigheden mee. Het team maakt het probleem inzichtelijker, benadert dit vanuit verschillende invalshoeken en bedenkt oplossingen. De beleidsmedewerker heeft kennis van regelgeving, die de ict-er niet heeft. De ict-er kan weer goed inschatten wat technisch haalbaar. Het levert vaak creatieve, onverwachte en effectieve uitkomsten op. De weg daarnaartoe is in mijn ogen nog veel waardevoller. Het opent ogen, geeft een ‘boost’ van energie en motivatie, het verbindt mensen met elkaar en zorgt voor betrokkenheid. Leren met en van elkaar.

Het samenwerken in multidisciplinaire teams is in bijvoorbeeld een hackathon of co-creatiesessies de kern de bijeenkomst. Wat mij betreft, is het de kern van elke bijeenkomst, mits het bijdraagt aan het doel natuurlijk. Een mix van mensen geeft meer dynamiek, diepgang en betekenis. Het mag af en toe best schuren. Een maatschappelijk vraagstuk, waarin verschillende belangen zijn, los je immers niet op door een groep mensen bij een te brengen die er allemaal hetzelfde over denkt.

Een zorgvuldig samengestelde groep mensen heeft meer impact dan een willekeurige verzameling van mensen

Ga eens na bij de bijeenkomsten die jij organiseert of waarbij je betrokken bent:

• Welke mensen zijn nodig om het doel van de bijeenkomst te bereiken? En, welke niet?
• Waarom juist deze mensen?
• Welke belangen spelen er en worden die vanuit alle invalshoeken benaderd?
• Hoe ga je om met ‘die bestuurder moet ook echt worden uitgenodigd’?

Wil je hierover sparren? Ik denk graag met je mee over deze vragen, zodat je een goede basis legt voor je bijeenkomst.

Tot slot, een voorbeeld van multidisciplinair samenwerken uit een heel andere hoek.

Toen ik als projectmanager bij Stichting Spieren voor Spieren werkte, bezocht ik het Spieren voor Spieren Kindercentrum van het UMC Utrecht. Kinderen met (het vermoeden van) een spierziekte kunnen hier op één dag worden onderzocht door artsen en verpleegkundigen. Een neuroloog, revalidatiearts, fysiotherapeut en een verpleegkundig specialist werken nauw samen in één team. Dit maakt snelle diagnose (einde van de dag) mogelijk, waardoor ouders en kinderen minder lang in onzekerheid verkeren en er eerder gestart kan worden met een adequate behandeling. Het resultaat (en de impact) is helder: snelle diagnose, betere behandeling en kennisontwikkeling.

---